“Nooit nog vreest hij de duistere vallei wie van op de hoge bergen kan zien dat die in de grauwe diepten ligt. Net zo verafschuwt de verbolgen ziel haar eigen misstappen
al heeft hij die ooit zo liefgehad.”
Zo zegt de Waarheid tegen de Schoonheid in ‘Il trionfo del tempo e del disinganno’ van G.F. Händel. Een strijd tussen de waarheid, de schoonheid, het genot en de tijd. Flinterdunne membranen behuizen het grensgebied van de waarheid en de leugen, de schoonheid en het geheim. De innerlijke ontmoeting tussen deze verschillende krachten brengt ons naar plaatsen waar de eigen fragiliteit wordt ontkend en ontdekt, beschermd en verborgen, gevoed met dromen en illusies, geteisterd door de werkelijkheid. Het innerlijke proces kan niet in woorden worden uitgedrukt. Materialen zoals fijne stoffen en verbindende draden ver- beelden de fragiliteit, videocaptures van lichtprojecties de vluchtigheid en subtiele beweeglijkheid. Het bewerken van textiel en inwikkelen van objecten symboliseren het verzorgen en verbergen. Materialen die stollen en terug vloeibaar worden staan voor trage veranderingen.
Door de beelden kan iets wat onuitgesproken is, zijn plaats vinden, ze zijn een ontmoeting met het onverwoordbare. Deze verbeeldingen worden voor de eerste keer getoond in beperkte kring.
Het tonen van de beelden, impliceert de vraag naar con- tact, de vraag 'gelezen/gedragen’ te worden, het werk gaat in dialoog maar verwacht niets. (LM2012)
The keeper 2012